Ten slotte is er een “verslavingsmechanisme” dat wordt geactiveerd wanneer we aan tafel gaan zitten: zodra we ons overvloedige bord risotto hebben opgegeten, zullen we ook vol en tevreden zijn en klaar om nee te zeggen tegen het aanbod van een tweede portie … maar het gevoel van volheid maakt het aanbod van een tweede gang of een dessert niet minder aantrekkelijk.
Verschillende onderzoeken hebben het “buffeteffect” aangetoond: we hebben de neiging om meer te eten als er een grote verscheidenheid aan voedsel beschikbaar is, in vergelijking met wanneer dezelfde hoeveelheid uit hetzelfde soort voedsel bestaat.
Hoe kunnen we dit “hongerige brein” dan zo beheren dat de onverbiddelijke geleidelijke gewichtstoename die een ongunstige invloed heeft op onze gezondheid niet optreedt?
Te veel “NEE” zeggen, waarschuwt ons brein dat het nog meer voedsel nodig heeft om zichzelf te verdedigen.
In plaats daarvan moeten we onze geest “heropvoeden” om de prikkels en het aanbod te lezen dat vanuit de externe omgeving tot ons komt … ook met behulp van enkele gedragsstrategieën, waaronder:
- houd geen grote hoeveelheden voedsel bij de hand (of in de voorraadkast) en maak voedsel dat we gemakkelijk zouden “misbruiken” minder toegankelijk; sommige onderzoeken hebben aangetoond dat elke inspanning, zelfs een kleine, die we moeten doen om de chocoladereep of de zak chips te bereiken, ze minder interessant maakt;
- actief op zoek gaan naar alternatieve vormen van bevrediging van voedsel: wat werkt kalmerend in tijden van stress? Met welke mensen kunnen we een gezellige tijd doorbrengen? Van welke muziek krijg ik een goed humeur?
- stel je je “toekomstige zelf” voor: is het belangrijker om – nu – dat tweede stuk toetje te eten – of vind ik het belangrijker om me goed te voelen en gezond te blijven – in de tijd die ik voor me heb?
Deze “heropvoedingsstrategieën” vertegenwoordigen enkele eerste stappen die in staat zijn om een positief circuit te bepalen vanuit biochemisch en psychologisch oogpunt. Het is zeker nodig om een proces van verandering en leren op gang te brengen dat vertrekt vanuit het bewustzijn van de manier waarop we eten. Leer het hongergevoel te herkennen nog vóór de prikkel van verzadiging. Ontwikkel het vermogen om aanwezig te zijn tijdens de maaltijden of wanneer je op het punt staat in de ijssalon aan de overkant van de straat te springen en naar buiten te komen met de grootst mogelijke kegel.
Plan de strategieën die moeten worden ingevoerd om onze geest te “bedriegen”: zorg dat we iets hebben om onszelf mee af te leiden (bel een vriend, luister naar een nummer dat we leuk vinden, werk een beetje aan dat project waar we om geven, maak een korte wandeling).
Herken vooral die momenten waarop eten een sterke aantrekkingskracht heeft omdat we moe zijn, omdat we met een familielid hebben gepraat of omdat we ons vervelen met de routine van onze dagen.
We kunnen het hongerige brein te slim af zijn door de vele kostbare bronnen te gebruiken die de geest zelf ons ter beschikking stelt!