De oorzaken van hoofdtrauma die zijn geïdentificeerd door de kort beschreven werkingsmechanismen bepalen een primaire schade die optreedt op het moment van het trauma aan de epicraniale integumenten, de schedel, het hersenweefsel en zijn voering (dura), en een secundaire schade dat heeft een evolutionair karakter, kan verergeren en uitbreiden in de uren en dagen na het trauma.Symptomen
We gaan ervan uit dat, zoals zojuist is vermeld, de symptomen van hoofdtrauma extreem variabel kunnen zijn met betrekking tot de omvang en toepassingsmethoden van de traumatische gebeurtenis, zodat alleen primaire of zelfs secundaire schade kan worden vastgesteld, die uren of dagen kan duren voordat deze zich manifesteert zelf. .
Daarom worden hoofdletsels, afhankelijk van de omvang van de schade aan de hersenen, geclassificeerd als licht, matig of ernstig. Het hoofdletsel wordt gedefinieerd gesloten als er geen continue oplossing van de integumenten is, of open als het werd veroorzaakt door een penetrerend letsel (scherpe voorwerpen, kogels).
Het trauma kan worden gevolgd door een voorbijgaand bewustzijnsverlies (hersenschudding), gekenmerkt door het verlies van bewustzijn van zichzelf en de externe omgeving, met het onvermogen om te reageren en te begrijpen. In dit opzicht is een andere classificatiemethode juist die welke, afhankelijk van of er al dan niet sprake is van bewustzijnsverlies, hoofdletsel onderscheidt in emotioneel of niet-emotioneel.
Het criterium dat tegenwoordig algemeen wordt aangenomen, is om hoofdletsel te classificeren met de score (of score) van de schaal die in 1974 werd voorgesteld door neurochirurgen Graham Teasdale en Bryan Jennett uit Glasgow om het bewustzijnsniveau na een hoofdletsel te beoordelen en daarom de Glasgow Coma-schaal definieerde of eenvoudigweg GCS.
De patiënt krijgt een score toegewezen op basis van de respons (oculair, verbaal en motorisch) die wordt gegeven op de stimuli die door de onderzoeker worden geïnduceerd; de som van de evaluaties drukt de
GCS-score uit die gaat van het maximum van 15 dat een staat van intact bewustzijn uitdrukt tot het minimum van 3 dat wijst op een diepe coma. Volgens dit criterium is TBI mild met een GCS 14-15-score, matig met een GCS 9-13 en ernstig met een GCS ≤ 8.
Op basis van dit uitgangspunt kunnen de symptomen van licht hoofdletsel (GCS 14-15) bestaan uit een vluchtig bewustzijnsverlies, gevolgd door een lichte staat van verwarring met concentratieproblemen, hoofdpijn, slaperigheid, oorsuizen, mogelijk retrograde amnesie (het onderwerp dat dat wil zeggen, het houdt de herinnering aan de traumatische gebeurtenis en de modaliteiten ervan niet vast).
Deze symptomen manifesteren zich op een meer duurzame en opvallende manier bij matig hoofdtrauma (GCS 9-13) en bovendien worden ze bijna altijd geassocieerd met onstuitbaar braken, opwinding, communicatieproblemen, coördinatiestoornissen.
Met toenemende intensiteit, bij ernstig hoofdletsel (GCS ≤ 8) verergeren deze symptomen en verschijnen neurologische gebreken, verminderde intellectuele vermogens en bewustzijn, pupilveranderingen (mydriasis, anisocorie). De verergering van de symptomen van het hoofdletsel geeft aan dat er diepere laesies zijn opgetreden bestaande uit snijwonden van het parenchym met bijbehorend hersenoedeem.
De meest angstaanjagende gevolgen van hoofdtrauma zijn intracraniële bloedingen, die soms snel kunnen evolueren en tot de dood van het individu kunnen leiden. Dit is het geval van extradurale hematoom, bestaande uit een verzameling bloed tussen de externe of harde menynx die de hersenen omringt en de interne planking van de schedel,
als gevolg van letsel aan een tak van de meningeale slagader (in 80% van de gevallen is de middelste tak, die in het temporale gebied loopt) bijna altijd geproduceerd door een lineaire breuk van het slaapbeen.
Het verloop van deze zeer ernstige aandoening is vrij typerend: de persoon kan een vluchtige emotionele episode doormaken, daarna een herstel ondergaan dat wordt gedefinieerd als lucide interval en na een paar uur in een diepe coma raken en het leven verliezen, indien niet operatief behandeld met de uiterste urgentie.